hi, i exist.

Aslında insan en çok sevdiklerine kırılır.
Onların seni kırmasına müsait bir halde bırakırsın kendini.
Fark etmezsin ama bu kontrolün senin elinde olmadığını gün geldiğinde görürsün ve canın yanar.
Söylediğinde en kötü olacağını bilirsin ya da abartıyor olarak görünürsün.
İçten içe yer bu acı seni.

Aslında geç fark ettiğin şeyler de seni sevindirebilir A-MA sadece sevinirsin bir başka can adına.
Sonrasında bazı şeyler üzer. Bu dile geldiğinde sorunun aslında sen olduğunu anlarsın..
Anlarsın ama çözümü bulamazsın...

Kafam çorba bu aralar;
Olabildiğine kendimle uğraşıyorum. Bir insan kendini bilmeden bir başkasını nasıl bilebilir ki.
Neydi 'Önce Can Sonra Canan'. Başta kendini bilmekten geçiyor her şey.
Nasıl yorumlarsan öyle işte.

Kıskançlık dürtüsünü alt etmeye çalışıyorum. Her ortama dahil olamayacağımı.
Beni sevseler bile bir şekilde ayrı durmam gerektiğini biliyorum. Ama bunları düşünürken bile gözlerimin dolmasına mani olamıyorum. ACİZİM bu konuda.
Kızıyorum kendime şuan bunlara takıldığım için çok kızıyorum.


Değiştirmeye çalışıyorum modumu.



Egzersiz 1:
Şimdi bir nefes alalım en derine doğru ve yavaşça bırakalım.. Yüz kaslarını çalıştırarak gülümseyip mutluluk hormonunu salgıladığımız da her şey daha güzel. Evet oldu artık kimse; en yakınlar bile bilemeyecek içindekini.


Müzik Önerisi : Affet