10 Üzerinden 9,8

Tam olarak mutlu olamayacağını düşünen müpte' sanırım tam olarak mutlu.
sanırım olmasının sebebi lokasyon bazlı stres diyebilirim. Hayat çok güzel diyebilirim yani bazı olaylar dışında. Olmasaydı daha iyi olurdu ama bir şey vardır elbet bilemiyorum.

***

Hayalimdi. 
Her zaman mutlu olamasam da eğlenebileceğim bir sevgili. Hem arkadaşım olacak hem abim hem sırdaşım hem kanka'm hem sevgilim. Bilmiyorum kaç insanın başına gelmiştir bu dengeli ilişki ama ilk defa samimi söylüyorum ilk defa durum böyle. 
★Kendisi cool'dur. bunun için çaba göstermez, var oluşunda bulunuyor. 
★Gerektiğinde; ki nedendir bilinmez  beni fena gömer. Laf söylemeleriyle meşhurdur.
★Romantiktir. Çiçekler böcekler falan. ( Benden romantik, ben biraz öküzüm.) 
★Sever Hemde katıksız. Yani dünyanın en önemli insanı gibi hissedersin kendini.
★Bilgilidir. Her şeyden konuşabilirsin: bilmiyorsa da susar gereksiz olmaz.
★Muhabbet edebilir. 
★Yargılamaz. Problem ettiği şeyi gelir çat çat çat konuşur.
★Ergen değildir ! Asla bu konuda bir şey diyemezsin.
★Gezmeyi sever. 
★Kendisine sürpriz yapılmasını da.

Bu listeyi uzatırım biliyorum. Benimle ilgili ya da değil bir çok şey var yazmadığım ama bildiğim müzik zevkidir. Bazen laf söylesem de güzel şeyler bilir. Hadi buradan da bir yıldız ★ alsın :)
Mutluluğumu tek lokasyona bağlamıyorum artık. İş konusunda sorun olabiliyor mesela. Ama geçiyor o iş bu başka bir şey. Huzur. 

***

Bu bir ay bana ihtimaller üzerinden başka canlar yerine karar vermemem gerektiğini tam olarak öğretti. Bazen bodoslama dalmak gerekiyor.Biraz cesaret. Yoksa bilemiyor arafta kalıyorsun.
Bol mutluluklar !
Hepimiz bunu hak ediyoruz.


Not: Mesela ilk elini tutma cesaretini gösteren bendim. Kendisi sinemada pek fırsat bulamamış, elim sürekli saçımda, çantamda vs. yerlerdeymiş. Peh. 

Az.

Aşk kokması gereken yerler kan kokuyor bu aralar.
Merak var her yerde acaba diye sorular yükseliyor.
Ne denir ki yaşananlara ?
Başımız sağ olsun.
Sadece bu kadar mı ?

Geç gelen yazılar serisi yapacağım bu aralar.
Ama şu da bir gerçek yazamadım konu hakkında.
Düşünmek bile istemedim.

Ankara patlamasında sevdiceğimden ayrılıp eve giderken öğrendim her şeyi.
Merak ettim direkt iyiler mi tanıdıklarım diye.
Anlıyorum dedim kendi kendime üzülüyorum onlar için.
Üç gün önce bir kızın kardeşiyle son konuşmasını ve sonra yaşadıklarını anlatan tweetlerini gördüğümde anlayamadığımı eksik kaldığımı fark ettim.
Kardeşiyle konuşuyor arlarında sadece yirmi dakika olduğunu söylüyor.
Sonrası patlamayı haberlerde görmeleri ve kardeşinin orada olduğunun aklına gelmesi.
Hastaneleri arama polise gitme.
İsmi bulunmadığı için kendini şanslı hissetme de var tabi.
Sonuçta hala umut var yaşadığına ama kara haberi aldıklarında her yer siyah..

Kardeşimle böyle bir diyalog olduğunu düşündüm.
Neler hissedeceğimi, hayal bile edemedim.
Onlar yaşadılar.

Üzgünüm.
Üzgünüz.
Yalan yok sevdiklerim için korkuyorum.

İnsanların Negatifliğinden Soyutlanma

                                                                            Kaygılarınızı kenara bırakın diyordu bilir kişi.

E demesi kolay da alışması nasıl olacak bana biri açıklayabilir mi ?

Başkaları hakkında düşünmemek ideal olan buysa içimdeki bu ses neden susmuyor.

Acaba biri beni ayıplar mı ya da tavır alır mı düşüncesi hareketlerimi bu denli etkiliyorsa;

Ben ne yapmalıyım.

Mehter takımı gibiyim bu aralar.

İki ileri bir geri. 

Not: Müpte' mutlu.

Çok gülüyor ve tamamı içten.

Not2: Boş vakitlerinin olduğu Müpte'yi daha çok sevmiştim ben.

                                            
Edit: Punto