Ne kadar kötü olsan da fark edilmiyor.
Paramparça olsan da bunu bangır bangır söylesen de anlamıyorlar.
Nefesin, sağlığın, bütünlüğün en değerlin kendin.
Evet aslında herkes başka söylese de canı kıymetlidir fazlaca.
Nasıl olmasın ki ?
İşte O Durum Her Zaman Öyle Değil !
İçi parça parça olmuş,
Yardım istemiş ama gerekli yardımı alamamış,
Şarkı yapmış. Fark edilmek istenmiş ama o da olmamış.
Sonunda en değerlisinden vazgeçmiş.
Aldığı nefesi zehirle doldurup kendi sonunu getirmiş.
***
Okuyan bilir yakın zamanda intihar etmiş bir ünlü var.
Kore sevdalısı mupte' onu tanımıyordu.
Gerçekten arada fark etmediğim kişilerden ki takip etmezdim.
Ölüm haberini aldığımda yoğun çalışma dönemindeydim ki
Durup durup 'Ölmüş ya ' diyebildim.
Bir baktım ki,
İçim daralıyor; bunalıyorum.
Hiç tanımadığım bilmediğim bir adam için ağlıyorum.
Neden !?!
Defalarca sordum bunu kendime ama yanıt bulamadım.
Sanki o kadar yakın birini kaybetmişim de bir daha iyileşmeyecekmişim gibi.
İçim Daralıyor.
Bunalıyorum.
Sanki hiç bir şeyin anlamı yok.
Kendimi iyileştirmeye çalışıyorum, deniyorum.
Yüzeydeki pislikleri süpürüyorum ama derinlere inemiyorum.
Boğuluyorum.
Fark edilmek değil derdim.
Hiç bir şeyim yokken ! Bu denli bozukluk neden çıkartamadım.
Anlamıyorum, anlayamıyorum.
ve işin kötü kısmı buna nasıl çare bulacağım bilemiyorum.
Dip Not: Ölmeyi falan düşünmüyorum sadece hayat zevkli gelmiyor.
