telkinlerde bulundu kendine. Ama aklı bunları söylerken bile mailine gelecek cevaptaydı. Ne bekliyordu ki "Pişmanım" hayır bu çok basitti. Daha teferruatlı daha ince olmalıydı, eskiden yaptığı gibi sanki gözlerinin derinine bakarak şiir okurmuşcasına bir şeyler yazmalıydı. Durdu o an her şey, karşıdaki evin mutluluğunu görmüyordu yalnızlığını umursamıyordu tek düşündüğü şey yeniden O'ydu.
Hemen mutfağa koştu sanki arkasından biri kovalıyor gibi mutfağa ulaştığında günlerdir koşuyor gibi nefes nefeseydi. Evet yeniden başlıyordu ama bu sefer daha acılı geçecekti nöbeti..
Balkona çıktı yeniden nefes alabilme umuduyla yardım edin dese gelecek kimsesi yoktu, belki parasını verirse kapıcıları yardım ederdi ama yok onun da karısı kıskançtı. Konuşmuyordu onunla, ne yapacaktı Titanic kadar çaresizdi bu sefer son olacak diyerek bıraktı kendini. Uyandığında her şey geçmişti, kalktı ve ilk olarak bilgisayarına baktı cevap gelmemişti henüz belkide hiç gelmeyecekti.
Beklememeye karar verdi o mutlu(!) yaşantısına geri dönecekti.
Çok geçmeden uzandı kanepeye ve bugün de orada daldı uykuya.
her zaman olduğu gibi gün yeni ağarırken uyandı, bir sigara yaktı hemen. Rüyası ne kadar güzeldi öyle her zaman hayalini kurduğu evde yanında sevdikleriyle birlikte yaşlanıyordu. ..........
Derken mail geldi aklına bakmayacağım dese bile baktı. Gelen kutusunda gelmeyen mesaj olarak taradı ama mail gelmişti.Sakinleşmesi için telkinlere devam etti açıkçası beklediği cevap bu değildi, en azından uzun yazmalıydı diye düşündü. Saate baktı o da değişmemişti baksana bu saatte uyanmıştı. Sahi ne yapıyordu ? Neden ayaktaydı şimdi ? Başka kadınların kollarında mıydı yoksa . Lanet etti o an bu düşünceye ve bir sigara daha yaktı.
Mailde ; " Mutlusun her şey senin istediğin gibi. Mutlusun çünkü hayatında artık ben yokum. "Bu nasıl bir cevaptı. Suçlamak her zaman daha cazip gelmişti aslında. Karar kimindi, aslında git derken bile gitme diyerek bakan kendisinin mi yoksa bunu göre göre giden O'nun mu ? Madem yoktu neden bunca zaman sonra yazmıştı ona. .
Sorulardan sıkıldı, cevap vermeme kararı aldı kısa sürse bile aldı o kararı. Kapattığı bilgisayarı aldı yeniden ve yazmaya başladı. Aslında yazdıkları gerçeği yansıtmıyordu, bu umurunda değildi. Tek istediği onun mutlu olduğuna inanmasıydı. verdiği cevap tamamen ters oldu " Mutsuzluktan öleceğim."
Sonra anladı ki bir daha asla ona karşı rol yapamayacaktı. Bir kere başardığında kopmalıydı değiştirmeliydi her şeyini. Şimdi nasıl kaçacaktı ondan nasıl saklanacaktı.
......
2 yıl önce aynen ben de "Mutsuzluktan öleceğim." derdim çünkü yalnızdım. Ama bir gün hayatıma biri girdi, 2 yıl da çıkmadı. Çıktığında ise bıçaklanmış gibiydim ki toparlandım :) Şimdi ise öyle mutluyum ki anlatamam ama yazarım ve "Özgür Olmak" diye yazdım: http://hususikalem.blogspot.com.tr/2014/09/ozgur-olmak.html çok uzun bir şey ama vaktin varsa keyifle okuyacağına eminim blogger arkadaşım :)
YanıtlaSilBakacağım.
SilTakip etmekteyim zaten ama faazla duramıyorum buralarda. :(